قلم

از بارون عصر 20 فروردین با پسرم پناه بردیم به سینما پایتخت و اخراجی ها 2 در حال نمایش بود. از اینکه کارگردان آدم های شبیه به خودش رو دستمایه خنده مردم تهرون 88 کرده، ناراحت شدم. دوست نداشتم چهره تحریف شده آرمانگراهای دهه 60، مضحکه مردم بشه.

به نوشته اعتماد، اما به هرحال اتفاقی است که در برابر چشم عقلای سینما افتاده و برادران زودجوش و دیرپز انقلاب و جنگ آخرین شیرین کاری هاشون رو نشون می دن.

نه پسرم جنگ این نبود. این آدمای عملی و لمپن به کیلومتر 50 جبهه می رسیدن استحاله می شدن. دیگه تا اردوگاه اسارت به همون حال نمی موندن. پسرم کسی که بوی مرگ رو بشنوه خماری از سرش می پره.

پسرم دنیای ذهنی کارگردان به اندازه شخصیت های فیلمشه. او فکر می کنه اگه روحانی و جاهل به درک هم برسند همه مشکلات کشور حله. نجبا و عقلا هم یا دکترهای هالو هفت شنبه هستند یا هواپیمارباهای منافق.

پسرم ما خسته شدیم و داریم به خودمون می خندیم. این تلخ ترین خنده یه نسل سرخورده است. پسرم برگشتن به مردم هزینه های زیادی داره و تو سعی نکن اونقدر از مردم فاصله بگیری که مجبور شی با این شیرین کاری ها دلشونو به دست بیاری.

همین حرفا رو تو برگشت به پسرم گفتم؛ زیر بارونی که خنده های تهرون 88 رو خیس کرده بود.